Student Info:

• Hometown: Houston, Texas, USA

• High School: Private school, 145 students in graduating class

• Ethnicity: Asian

• Gender: Female

• GPA: 11.9 out of 11 (weighted)

• SAT: Reading 800, Math 800, Writing 800

• ACT: n/a

• SAT Subject Tests Taken: Mathematics Level 2, Biology E/M, U.S. History

• Extracurriculars: Varsity swim team, peer mentor, French club, Chinese club, Habitat for Humanity

• Awards: French Honor Society, Cum Laude Society (PBK), AP Scholar with Honors

• Major: Neurobiology
  
  

What is love? A promise at the altar? The soft kiss of water on parched lips? A flash of his shadowed gray eyes, or the tender caress of pink pigment on her cheekbones?

“I love those Jimmy Choos!”
“I just love the pasta salad at La Madeleine.”

“Love you!”
“Love ya more!”

Love. For a word describing such a powerful emotion, it is always in the air. The word “love” has become so pervasive in everyday conversation that it hardly retains its roots in blazing passion and deep adoration. In fact, the word is thrown about so much that it becomes difficult to believe society isn’t just one huge, smitten party, with everyone holding hands and singing “Kumbaya.” In films, it’s the teenage boy’s grudging response to a doting mother. At school, it’s a habitual farewell between friends. But in my Chinese home, it’s never uttered.

Watching my grandmother lie unconscious on the hospital bed, waiting for her body to shut down, was excruciatingly painful. Her final quavering breaths formed a discordant rhythm with the steady beep of hospital equipment and the unsympathetic, tapping hands of the clock. That evening, I whispered—into unhearing ears—the first, and only, “I love you” I ever said to her, my rankling guilt haunting me relentlessly for weeks after her passing. My warm confession seemed anticlimactic, met with only the coldness of my surroundings— the blank room, impassive doctors, and empty silence. I struggled to understand why the “love” that so easily rolled off my tongue when bantering with friends dissipated from my vocabulary when I spoke to my family. Do Chinese people simply love less than Americans do?

As I look back on seventeen years growing up in my Chinese family, I don’t feel a gaping hole where “love” should be. I see my grandmother with her fluff of white hair, guiding my clumsy fingers as they grip the Chinese calligraphy brush, carefully dip just enough ink onto its thick bristles, and slowly smooth the pigment over tan parchment to form wobbly Chinese characters. I taste the sweet watermelon brought to my room at 3a.m. during finals week by a worried mother, and I hear the booming voice of my father begging me to get more sleep. I envision baba, dad, waiting in the 100oF heat every day to pick me up from school, just to drive home on traffic-infested roads. My mama, mother, staying home from work to care for my cold, then feeling no resentment when she contracted it herself. My mistakes yielded stern, harsh lectures brimming with concern, while my tears assuaged mama’s irritation. I picture that arcane emotion imprinted in tacit smiles and hidden tears—shining from chests swollen with unabashed pride. Within the realm of my memories, I discovered a truth that lessened my crushing regret at the loss of my grandmother: just because the Chinese love, ai, can never render a fondness for Britney Spears’ Toxic or be prostituted to mold descriptions of delicious dishes, the emotion isn’t any more absent, or any less profound. Knowing that I could possibly have shared with my grandmother an implicit love that neither of us chose to address vocally, I could loosen my selfish grip on her past and allow her to ascend into her future.

Although the alien expression “wo ai ni, mama, baba,” would be met with a few awkward blinks and a “How much money do you need?” expression, I feel the fondness for my joking father like “[g]reat drums throbbing through the air[,]” and for my stern mother in “great pulsing tides[,]” as Countee Cullen articulates in Heritage. We Chinese aren’t limited by the cultural and linguistic “love” barrier; we learn, through living together as a family, through our shared experiences, the sensation of true devotion and compassion, and, if that’s not something Americans call love, then I don’t know what “love” is.

Mongolian Version:

Хайр гэж юу вэ?

“Би Винни Пу-д хайртай!” Та түүнтэй ямар нэгэн холбоотой юу?” гэсэн асуултыг би хэдэн ч удаа сонссоноо тоолж чадахгүй. “Үгүй ээ, бидний овог өөр. За, тийм ч биш дээ… Үүнд нэг түүх бий… Нэлээн төвөгтэй л дээ.”“Би тэр Жимми Чу-д хайртай!”“Би Ла Мадлен-ийн паста саладанд зүгээр л хайртай.”“Чамд хайртай!”“Би бүр илүү хайртай!”“Хайр.” Ийм хүчирхэг сэтгэл хөдлөлийг илэрхийлдэг үг боловч тэрээр байнга агаарт эргэлдэж байдаг. “Хайр” гэдэг үг өдөр тутмын ярианд маш их тархсан тул гал халуун хүсэл тэмүүлэл, гүн гүнзгий хүндэтгэлээ бараг илэрхийлэхээ больсон. Үнэндээ, энэ үгийг маш их хэрэглэдэг тул нийгэм бол нэг аварга том, сэтгэл татам үдэшлэг шиг, бүгд гараа барьж, “Кумбаяа” дуулж байгаа мэт бодогдох үе бий. Кинонд энэ нь өсвөр насны хүүгийн халамжтай ээжид нь өгдөг дурамжхан хариулт байдаг бол сургуульд найз нөхдийн хоорондын ердийн баяртай гэдэг үг байдаг. Гэхдээ миний Хятад гэрт энэ үгийг хэзээ ч хэлдэггүй.Эмээгээ эмнэлгийн орон дээр ухаангүй хэвтэж, бие нь унтрахыг хүлээж байхыг харах үнэхээр өвдөлттэй байсан. Түүний эцсийн, чичирхийлсэн амьсгал нь эмнэлгийн тоног төхөөрөмжийн тасралтгүй дуу болон сэтгэлгүй, цохилох цагтай нийцэхгүй хэмнэл үүсгэж байлаа. Тэр орой би сонсохгүй байгаа чихэнд нь анх удаа, мөн цорын ганц удаа "Би танд хайртай" гэж шивнэсэн бөгөөд энэ үг нь түүнийг өнгөрснөөс хойш долоо хоногийн турш намайг зовоож байсан. Миний халуун илчлэлт нь ямар ч сэтгэл хөдлөлгүй байсан бөгөөд зөвхөн хүйтэн орчин, хоосон өрөө, үл тоомсорлосон эмч нар болон нам гүм байдалтай тулгарсан. Найз нөхөдтэйгөө ярилцахдаа амархан хэлдэг байсан "хайр" гэдэг үг яагаад гэр бүлийнхэнтэйгээ ярихад миний үгийн сангаас ууршдаг байсныг би ойлгох гэж хичээсэн. Хятад хүмүүс америкчуудаас бага хайрладаг хэрэг үү?Миний Хятад гэр бүлд өссөн арван долоон жилийг эргэн харахад, “хайр” байх ёстой газар хоосон цоорхой байсан гэж би боддоггүй. Би цагаан үстэй эмээгээ харж, миний болхи хурууг хятад бийрийн үзүүрээр удирдаж, хангалттай бэх авч, цаасан дээр хятад бичгийг удаанаар бичиж байсан нь санаанаас гардаггүй. Би ээжийнхээ санаа зовж шаналсан сэтгэлээс болж шөнийн гурван цагт миний өрөөнд авчирсан амтат тарвасыг амталж, аавын минь чанга дуу хоолойгоор намайг илүү их унтахыг гуйж байсныг сонсож байна. Би аавыг өдөр бүр 100 градусын халуунд сургуулийн гадаа машинаасаа бууж, намайг авахаар хүлээж байсныг төсөөлж байна. Ээж минь намайг ханиадтай байхад ажил дээрээсээ чөлөө авч, намайг асран халамжилж, дараа нь өөрөө ханиад хүрсэндээ ямар ч гомдолгүй байсан. Миний алдаанууд нь санаа зовсон хатуу, ширүүн лекцүүдийг дагуулсан бол миний нулимс ээжийн уурыг дардаг байсан. Би тэр оньсого мэт сэтгэл хөдлөлийг дуугүй инээмсэглэл болон нууцхан нулимсанд шингэсэн, бахархалтай цээжнээс гэрэлтэж байгааг төсөөлж байна. Өөрийн дурсамж дотроо би эмээгээ алдсандаа харамсах сэтгэлийг минь багасгасан нэгэн үнэнийг олж мэдсэн. Хятад “хайр” буюу “ай” нь Бритни Спирсийн “Токсик”-д дурлах, эсвэл амтат хоолны тайлбарт хувирч чадахгүй ч, энэ сэтгэл хөдлөл нь илүү их дутагдалтай эсвэл илүү бага гүнзгий биш юм. Бид хоёр дуугарч хэлээгүй ч эмээтэйгээ далд хайрыг хуваалцаж байсан гэдгийг мэдэх үед би түүний өнгөрсөн амьдралд харамссан амиа хичээсэн мэдрэмжээ суллан, түүнийг ирээдүй рүүгээ дээшлэхийг зөвшөөрч чадсан.Хэдийгээр "во ай ни, мама, баба" гэх харь үг хэллэг нь хэд хэдэн эвгүй анивчих, "Чамд хэр их мөнгө хэрэгтэй байна?" гэсэн харцтай тулгардаг ч, би шооч аавдаа "агаарт цохилох агуу хүрд шиг," хатуу ширүүн ээждээ "агуу цохилсон давалгаа шиг," мэдрэмжийг өгдөг гэж Каунтее Каллен "Heritage"-д тодорхойлсон байдаг. Бид Хятадууд соёл, хэл шинжлэлийн "хайр"-ын саадаар хязгаарлагдаагүй. Бид гэр бүлээрээ хамт амьдарч, хуваалцсан туршлагаараа дамжуулан жинхэнэ үнэнч, энэрэнгүй сэтгэлийг мэдэрч сурдаг, хэрэв энэ нь америкчуудын хайр гэж нэрлэдэг зүйл биш бол би "хайр" гэж юу болохыг мэдэхгүй.

Сайн эсээ гэж юу вэ?

Сайн эсээ нь зүгээр нэг үйл явдлыг өгүүлэхээс илүү гүн гүнзгий утгыг агуулдаг. Энэ нь уншигчдад өөрийнхөө хувийн дуу хоолой, үзэл бодол, зан чанарыг илэрхийлэх боломжийг олгодог.

1. Өвөрмөц байдал: Эсээ нь зөвхөн танд тохиолдсон түүх байх ёстой. Хэний ч бичиж болох ерөнхий сэдвийг сонгохгүйгээр, таныг бусдаас ялгаруулах нэг онцгой үйл явдал, бодол, эсвэл туршлагыг гүнзгийрүүлэн бичээрэй.

2. Эмх цэгцтэй бүтэц: Эсээ нь сонирхолтой эхлэлтэй, үйл явдлыг тодорхой өгүүлэх гол хэсэгтэй, мөн сэтгэлд хоногшсон төгсгөлтэй байх ёстой. Энэ нь уншигчийг таны түүх рүү бүрэн татан оруулж, эцэст нь гүн гүнзгий бодолтой үлдээнэ.

3. Бодит үр дүнг харуулах: Юу хийснээ жагсаан бичихээс илүү, тухайн үйл явдлаас юу сурсан, хэрхэн өөрчлөгдсөнөө харуулах нь чухал. Хичээл зүтгэл, алдаа, амжилт бүрийн ард таны олж авсан ойлголт, мэдлэг эссег хүчирхэг болгодог.

4. Сэтгэл хөдлөлийг үгээр илэрхийлэх: Эсээ нь зөвхөн баримт биш, харин сэтгэл хөдлөлийг хуваалцах боломж юм. Тодорхой, дүрслэл сайтай үгс ашиглан уншигчид таны мэдрэмжийг мэдэрч, тантай хамт инээж, уйлах боломжийг олгоорой.

©EssayMaster